του Δρόσου Ταυλάριου (1958) ~ τ. Προέδρου Πρωτοδικών και τ. Δημάρχου Καλύμνου
Ιστορικές και λαογραφικές σελίδες
Ένας παμπόνηρος Τούρκος Βεζύρης όγδόντα περίπου χρόνια προ της κατακτήσεως Κωνσταντινουπόλεως εΙχε έπινοήσει και επιβάλει το παιδομάζωμα. Κατά τό σύστημα αυτό κάθε οικογένεια η όποία εΙχε περισσότερα του ενος άρρενος τέκνου, ητο υποχρεωμένη να δίδη εναν υίόν ηλικίας 8-14 έτών εΙς το Τουρκικόν Κράτος το όποίον αφού τον έξετoύρκιζε τον έχρησιμοποίει ώς στρατιώτην. “Έτσι δημιουργήθησαν τα σώματα τών Γιαννιτσάρων τα όποία απετέλεσαν ενα φοβερόν στρατόν και έδημιούργησαν όλίγον κατ” όλίγον την μεγάλην επέκτασιν τού Τουρκικοϋ Κράτους.
Ό βίαιος η εκούσιος εκμουσουλμανισμός πολλών οικογενειών “Ελληνικών απο το ένα μέρος κατά τα μαύρα χρόνια της Τουρκικής δουλείας, και ό Γιαννιτσαρισμός απο το άλλο μέρος, έδωσαν την πνεύματικην και ολικήν προώθησιν είς τόν Τουρκισμόν, ό οποίος εύρίσκετω εΙς την μεγαλυτέραν βαρβαρότητα.
“Όποιος εμελέτησε την Τουρκικήν Ίστορίαν, θα ίδη δτι πολλοί εκτουρκισθέντες “Έλληνες έγιναν μεγάλοι Βεζύραι και διηύθυναν απο πατέρα είς υιόν το Τουρκικόν Κράτος έπι διακόσια εβδομήκοντα έτη περίπου.
Άρκετοι επίσης Γιαννίτσαροι ανήλθον είς μεγάλα αξιώματα και διεκρίθησαν ώς στρατιωτικοί, παράσχοντες μεγάλας υπηρεσίας εις την Τουρκίαν.
Απο τον Γιαννιτσαρισμόν ήτοι και από το καταναγκαστικόν παιδομάζωμα, ουδεμία μη μουσουλμανική οικογένεια απηλλάσετο διότι το μέτρον ούτο έφηρμόζετο απηνώς άνευ διακρίσεως.
Τα προνόμια της Δωδεκανήσου τα όποία εχορήγησε μετά την κατάκτησιν της Ρόδου (1522) ό Σουλτάνος Σουλεϊμάν, δεν απήλλασσον την Δωδεκάνησον απο το παιδομάζωμα.
Είς την Κάλυμνον ήρχετο κάθε δύο χρόνια μια επιτροπή Τουρκική απο την Κών, η όποία με έπι κεφαλής τον Μουφτήν έπαιρνε ένα παιδί, ήλικίας ώς προείπομεν, το όποίον αφοϋ εξετούρκιζε το απέστελλε είς τους διαφόρους καταυλισμούς τοϋ Κράτους, όπου εξεπαιδεύετο, δια να είναι στρατιώτης εφ” ορου ζωης.
Κατά το έτος 1650-1670 περίπου η επιτροπή της Κώ ευρισκομένη είς Κάλυμνον έπληροφορείτο ασφαλώς απο προδοσίαν, δτι απο την οικογένεια του Δρόσου Ταυλαρίου, ό όποίος εΙχε εξ υιούς. οι προηγούμεναι επιτροπαί δεν επήραν κανένα του παιδί, διότι αυτος εΙχε κατορθώσει να τ” αποκρύπτη. Ή γενομένη έρευνα απέδειξε πραγματικά την αλήθεια τών καταγγελθέντων και άνευρέθη ότι ό τελευταίος υιός τοϋ Δρόσου Ταυλαρίου με το όνομα Γεώργιος, ηλικίας 18 έτών, είχεν αποφύγει το παιδομάζωμα και συνεπώς προς τιμωρίαν του παρελήφθη απο την έπιτροπήν, αν και είχε ξεπεράσει το 14ον ετος της ηλικίας του.
Ό 18ετης αυτος Γεώργιος, μεταφερθείς εΙς Βουδροϋμι και αφοϋ έξεμουσουλμανίσθη βιαίως και έλαβε το όνομα Άχμέτ, εισήχθη είς την εκεί ύπάρχουσαν τότε ναυτικήν σχολήν , οπόθεν άπεφοίτησε με τον βαθμόν πλοιάρχου φρεγάτας. Χάρις εις την φυσικήν αυτού ωραιότητα και σωματικήν ευρωστίαν του προσετέθη το επώνυμον Γκιούλ (ήτοι ώραίος) και με το όνομα αυτό ώς Γκιουλ Άχμετ είναι γνωστός εις την Ίστορίαν την Τουρκικήν, η όποία, δια τα κατορθώματα του (έπαναφορά της έπαναστατησάσης Άραβίας εις το Κράτος το Τουρκικον και άλλα τινά) τον κατατάσσει μεταξυ τών «γαζήδων ήτοι τών νικητών, και τον θεωρεί ενα τών παρασχόντων πολυτίμους ύπηρεσίας είς το Τουρκικόν Κράτος .
Απο πλοίαρχος φρεγάτας μετέβη εις ήλικίαν 30 ετών εΙς Κωνσταντινούπολιν, όπου αρχικώς υπηρέτησε εις ανωτέραν θέσιν τού Ύπουργείου των Ναυτικών.
Κατά την διάρκειαν της υπηρεσίας του αυτής ήλθε εις δεύτερον γάμον με την θυγατέρα τού τότε Μεγάλου Βεζύρου και τέσσαρα ετη μετά ταύτα ανήρχετο εις το αξίωμα τού υπουργού των Nαυτικών (Καπετάν Πασά).
Λόγω τού ότι ασφαλως εΙς μεγάλην ήλικίαν είχεν εκτουρκισθή , ό Γκιουλ Αχμετ Πασσάς δεν έπαυε να είναι “Έλλην και διετήρησε εν τω κρυπτώ την χριστιανικήν του συνείδησιν και θρησκείαν. Τρανή απόδειξις των ανωτέρω είναι τα έξης:
Ο Γκιουλ Αχμετ Πασσάς, ό όποίος είχε εΙς την Ρήναν τού Βαθέως (πρωτεύουσαν τότε της Καλύμνου) ζώντας τότε τους γονείς του και αδελφούς του ήρχετο με το στόλο του κάθε καλοκαίρι εις τον Βαθύ της Καλύμνου, όπου παρέμενε 15 -20 ημέρας και εκκλησιάζετο έκάστην Κυριακήν εΙς την εκκλησίαν, αφού εννοείται προηγουμένως διέτασσε όπως ουδείς εκ των αξιωματικών και τού πληρώματος εξέλθη είς την ξηράν, δια να μη γίνη γνωστόν, ότι αυτός μετέβαινε εις την εκκλησίαν.
Είς εν από τα συνηθισμένα Ταξείδια του εΙς την Κάλυμνον συνέπεσε, όπως ή παράδοσις αναφέρει, να ευρεθή προ τρικυμίας φοβεράς, η οποία ήπείλει τον καταποντισμόν τού στόλου του, οπόταν ούτος ευρίσκετο εις μικραν άπόστασιν απο τον Βαθύ. Είς τας αγωνιώδεις εκείνας στιγμάς ο Καπετάν Πασσάς ευρισκόμενος εις την γέφυραν της ναυαρχίδος διέκρινε εις το σκότος της νυκτός υψηλά προς ένα βουνόν ένα αμυδρό φώς μιας κανδήλας. “Ενεθυμήθη άμέσως ότι το φώς αυτό προήρχετο απο το σπήλαιον της Κυραψηλής, όπου αυτός ώς παιδί με άλλους συνηλικιώτας του πολλάκις είχε μεταβή δια vα πιάσουν περδικοπούλους. Εις την ανάμνησιν αυτήν επεκαλέσθη την βοήθειαν της Κυραψηλής και έταξε, εάν ο στόλος γλυτώση, να κτίση την Κυραψηλήν και υποχρεώση τον πατέρα του να δώση, όσα κτήματα είχε, εις το σημερινόν «Μετόχι», δια να χρησιμεύσουν ώς περιουσία δια την διατήρησιν μιας Μονής. Πράγματι επεσυνέβη εντός ολίγων ωρών να κοπάση η τρικυμία και ό στόλος να αγκυροβολήση έξωθεν του στενού της Ρήνας. την έπομένην πρωίαν. Ο Καπεταν Πασσάς, εξελθών εις την ξηράν και αφού έγινε δεκτός ώς συνήθως με ενθουσιασμόν απο τους γονείς καί συγγενείς του και όλον τον πληθυσμόν, Εζήτησε να τον συνοδεύσουν εκεί όπου ήτο το σπήλαιον της Κυραψηλής.
Μεταξύ των συνοδών ήτο είς ανεψιός του άπο αδελφόν ήλικίας 18 ετών ονομαζόμενος και αυτός Γεώργιος Ταυλάριος, τόν οποίον διέταξεν, όταν είχε φθάσει εις το Σπήλαιον της Κυραψηλης, να γίνη απο την ημέραν αυτήν καλόγηρος και θα εφρόντιζεν ό ίδιος να κτίση την Κυραψηλήν και να την προικίση με κτήματα άπο την περιουσίαν τού πατρός του, δια να γίνη μία Mονή ή όποία με τα εϊσοδήματά της της να διατηρή Σχολείον Έλληνικον και να φιλοξενή τους διερχομένους ξένους.
Έτσι ο 18ετης Γεώργιος έγινε Μοναχός με το όνομα Γερμανός και εις αύτόν Ο Θείος του Πασσάς έστελλε χρήματα και εκτίσθη το σημερινόν αληθινόν Φρούριον εις το σπήλαιον της Κυραψηλής και εκτίσθησαν επίσης εις το Μετόχι τα διάφορα υπάρχοντα μέχρι σήμερον κελλία, ό αλογόμυλος και το ελαιοτριβείον και εξεχωρήθησαν απο τον πατέρα του όλα τα υπάρχοντα μέχρι σήμερον εκτεταμένα κτήματα της Κυραψηλής καθώς και το περβόλιoν το λεγόμενον «τού Γερμανού», το οποίον επωλήθη τελευταίως εις τον μακαρίτην Βουβάλην επl Δημαρχίας Λελέκη.
Απο τα οίκογενειακα έγγραφα και παράδοσιν γενεάς προς γενεάν, η όποία είναι γνωστή μέχρι σήμερον εΙς πολλους των κατοίκων του Βαθέως και τους ζώντας γέροντας της Καλύμνου, απορρέει η πλήρης και αναμφισβήτητος αλήθεια των ανωτέρω.
Από την κατωτέρω αυτόγραφον έπιστολήν απορρέει ασφαλώς, ότι ο μοναχος Γερμανός άπέστειλεν προς τον Θείο του Γκιούλ Αχμέτ επιστολήν εις την οποίαν τον επέκρινε, διότι εγινε Μουσουλμάνος. το τοιούτον είχεν αναστατώσει τον θείον του, ο οποίος τού απηύθυνε την κάτωθι απειλητικήν επιστολήν:
Εν Βασιλευούση (δυσδιάκριτος ημερομηνία) 1712
Ανεψέ Γερμανέ,
Έλαβον επιστολήν σου εξεπλάγην διά το θράσος σου Αντί να προσεύχεσαι εις το Θείον δια την συγχώρησιν του γενομένου, μου έθιξες χορδήν ευαίσθητον. Πρόσεχε εις το μέλλον μην επανέλθης επ' αυτού, διότι η τιμωρία σου θα είναι φοβερά.
Σου στέλλω χίλια φλουριά διά το κτίσιμον της Κυράψηλής
Υπ. Γεώργιος Ταυλάριος
Γκιούλ Αχμέτ Πασσάς
Αρχιθαλάσσιος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας
Τ. Σφραγ. Υπουργ. Ναυτικών
Οι αποθανόντες προ είκοσι και επέκεινα ετών εις Βαθύ υπέργυροι βοσκοί Γεώργιος Πίκος (ετών 96) και Γεώργιος Γλυνάτσης (ετών 90) διηγούνται ότι από τον πατέραν των και πάππον επανειλημένως ήκουσαν, ότι η αποπεράτωσις του φρουρίου της Κυραψηλής και των άλλων κτιρίων του Μετοχίου διήρκεσε 15-20 έτη.
Μόνο το ταμείον ενός Καπετάν Πασσά ήτο δυνατόν να αντιμετωπίση τα κολοσιαία έξοδα του φρουρίου της Κυραψηλής και των άλλων κτισμάτων.
Ο Γκιούλ Αχμέτ Πασσάς, απεβίωσεν εις ηλικίαν 94 ετών ως Υπουργός των Ναυτικών, διατηρήσας την ιδιότητα ταύτην επί πεντήκοντα έτη περίπου.
Το όνομα του Γερμανού ως πρώτου ηγουμένου και κτήτορος της Μονής της Κυραψηλής δικαίως εμνημονεύετο και πρέπει να μνημονεύεται εις την εκκλησία των Αγίων Θεοδώρων , η οποία και αυτή εκτίσθη από τον ίδιον, και οσάκις γίνεται η πανήγυρις της Κυραψηλής.
από τον Καλυμνιακό Παλμό (Β΄ Περίοδος τεύχος 5 σελ.21)
του Μιχαήλ Γ. Σωτηρίου διαβάζουμε..
Της Κυραψηλής η εικόνα στην Κάλυμνο με θαυμαστό τρόπο βρέθηκε. Έβλεπαν λέει, οι βοσκοί ένα φωτάκι να λαμπυρίζη την νύχτα ακριβώς πάνω από το βουνό της Κυραψηλής. Φυσικά ενόμιζαν πως ήταν άστρο. Μια μέρα ένα γίδι που είχε ξεστρατίσει και απομακρυνθή από τ” άλλα, γύρισε με το μουσούδι του βρεγμένο. Το ίδιο έγινε την άλλη μέρα και την παράλλη. Το παρακολούθησε τότε ο βοσκός με την βεβαίαν ελπίδα πως θα “βρισκε νερό για τα ζώα του. Ακολουθώντας το γίδι ωδηγήθηκε στο αγίασμα της Κυραψηλής πλάϊ του βρήκε την εικόνα της Μεγαλόχαρης.
© 2025 Καλυμνιακό Αρχείο // all rights reserved
developed by tetris informatics