Γιατροσόφια

Αναρτήθηκε από ΕΓΨ την Τετάρτη, 2 Μαρτίου, 2011

του Ιωάννου Θ. Αμοργινου
απο τον Καλυμνιακο Παλμό του 1973

Όταν το παιδί είναι πληθωρικό και έχει πολύ αίμα αράθυμο, που βέβαια το ενοχλεί και το κάνει να γκρινιάζη, πρέπει να το μ ε λ ί σ ο υ ν   για να του αφαιρέσουν το ενοχλητικό αίμα, το αράθυμο. Αυτό γινόταν με ξυραφιές που τραβούσαν στη ράχη και στα μαλακά μέρη του παιδιου.(σημείωση δική μας τ” ακούς Γιατρέ Κουλλιά χμ…)

Για την θεραπεία των σπυριών που πολά παιδιά βγάζουν στο πρόσωπο, οι μανάδες χρησιμοποιούν αλοιφή δικής τους κατασκευής. Μέσα σε δοχείο τενεκεδένιο τοποθετούν κερί αγνό και λάδι και το βάζουν στη φωτιά. Καθώς βράζει το λάδι, λυώνει και το κερί και έτσι γίνονται ένα μίγμα. Το μίγμα αυτό μόλις το κατέβαζαν από τη φωτιά και κρύωνε, έπηζε και γινόταν ένα σωμα, Αυτή ήταν η αλοιφή για σπυριά στα οποία την έβαζαν αφού πρώτα με το χέρι τα έσφιγγαν για να αφαιρέσουν το πύο.

Πριν εφευρεθούν οι σχετικοί ορροί, η διφθερίτις, ο λαιμός όπως τον έλεγαν, ήταν μια αρρώστεια, από την οποίαν σχεδόν κανείς δεν γλύτωνε. Εδώ μετεχειρίζοντο ένα γιατροσόφι, της απελπισίας βέβαια. Έπαιρναν, ξερά κόπρανα του σκύλου, σ σ υ λ λ ο κ α τ ο υ ρ ί ε ς, τα εκοπάνιζαν μές το γουδί ώστε να γίνουν λεπτή σκόνη σαν αλεύρι, και τη σκόνη αυτή την έβαζαν μέσα στο κούφωμα ενός άχυρου. Άνοιγαν κατόπιν το στόμα του Αρώστου και από την άκρη του αχύρου φυσούσαν με δύναμη, ώστε η σκόνη να φθάση στο φλογισμένο μέρος του λαιμού.

Αν τελικά την γλύτωνε ο άρρωστος, πράγμα πολύ σπάνιο απέδιδαν φυσικά την θεραπεία του στο περίφημο τούτο φάρμακο και έλεγαν πως (( την γλύτωσε από σσύλου κώλο)), όπως λέμε και σήμερα, όταν ξεφύγη κανείς από δύσκολη και επικίνδυνη κατάσταση.

Με τον άγριο βασιλικό και με το σκόρδο γιάτρευαν τα τραχώματα ως εξής: Αφού αναποδογύριζαν τα βλέφαρα του αρώστου, έπαιρναν ένα φύλλο από άγριο βασιλικό και μ αυτό έτριβαν τα σπυράκια τριχώματα όπως τα έλεγαν. Τα σπυράκια αυτά καθώς η κάτω επιφάνεια φύλλου του άγριου βασιλικού είναι τραχειά και κάπως αγκαθωτή, σπούσαν και ξεμάτωναν. Ύστερα έπαιρναν μια σκελίδα σκόρδου κομμένη στα δύο και με την ίσια της επιφάνεια έκαναν επάλειψη των σπασμένων σπυριών. Ήταν η καυτηρίαση της σημερινής επιστήμης, ενώ το τρίψιμο με τον άγριο βασιλικό ήταν η απόξεση… Η θεραπεία επανελαμβάνετο, εάν τα τραχώματα δεν εθεραπεύοντο με την πρώτη.

Σημείωση:
Ο άγριος βασιλικός είναι πρασινάδα που φυτρώνει στους τοίχους των πηγαδιών μέσα κι” έξω ή σε υγρά εδάφη, μοιάζει δε με τον ήμερο βασιλικό, αλλά η κάτω επιφάνειά του είναι λίγο τραχεία και ελαφρά αγκαθωτή.