Αγαπητέ κ. Le Corbusier

Αναρτήθηκε από ΕΓΨ την Σάββατο, 23 Φεβρουαρίου, 2013

του Γιώργου Τυρίκου – Εργά
υποψήφιος διδάκτορας λαογραφίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων

Αγαπητέ κ. Le Corbusier
το δικό μου σπίτι
δεν ειναι μηχανή
όπου μπορεί κανείς να ζει λειτουργικά.
Το στέριωσα σφάζοντας κοκόρια
στα τέσσερα καντούνια το έχρισα με αίμα.
Στην βάση του θεμέλιωσα πέτρα με ξόρκια.
Στα δωμάτιά του έχουν ακουστεί γενιές
κλάματα βρεφών, αγγομαχητά του έρωτα
φωνές, βρισιές και επιθανάτιοι ρόγχοι.
Πολλές φορές ξεχασμένοι συγγενείς
παππούδες και προπαππούδες πεθαμένοι
προβάλουν από τους καθρέφτες
χτυπούν το τζάμι στο κονοστάσι
μουρμουρίζουν σκοπούς θαλασσινους.
Στο κατώφλι αυτό εδώ σπω το ρόδι
κάθε αρχή του χρόνου και ακουμπώ την ελιά.
Στο πανωκάσι χαράζω με άγιο φως τον σταυρό,
και ξέρεις αγαπητέ, είμαι άθεος όπως εσύ.
Στην σκεπή ζει ο τόπακας το Φίδι,
στα σανίδια κρυμμένα κοκκαλα αγίων.
Ενα άλογο πηγαινοέρχεται τα βράδυα στον πάνω όροφο.
Το σπίτι μου δεν ειναι μηχανή
ειναι το τσόφλι της ψυχής μου.
Από εδώ μέσα θα με πάρουν μέσα στην κάσα
θα με σηκώσει ο γιος μου, παλλικάρι πια
για να με ξεπροβοδήσει στο φευγιό
όπως και εγώ τον κρατούσα νεογέννητο
σε αντίστροφη πορεία και τον έμπαζα στην σάλα.
Έλαμπε ο κόσμος. Δεν λάμπουν έτσι οι μηχανές
αγαπητέ κ. Le Corbusier.